Trefwoorden: communicatie, overlast
Een man klaagt over de moeizame communicatie met de gemeente over de geluidsoverlast van de brug bij hem in de buurt. Hij heeft al een jaar of 5 contact hierover met de gemeente. Omdat een oplossing uitblijft, voelt hij zich niet serieus genomen en wendt hij zich tot de ombudsman.
Die stelt na onderzoek vast dat de gemeente sinds een trillingenonderzoek in 2016 de klacht van de man erkent. Ook erkent de gemeente dat de overlast sinds 2019 verergerd is. Daarnaast blijkt dat de gemeente al het nodige heeft gedaan in pogingen om de overlast te verminderen. Bijvoorbeeld het maken van rubber op de opleggingen van de brug, het aanbrengen van een nieuwe slijtlaag en het (alvast) aanbrengen van een noodvergrendeling. Ook zal de elektrische installatie worden vernieuwd en een elektrische vergrendeling worden aangebracht. De verwachting is dat de vergrendeling het probleem van het klappen van de brug en de overlast die hierdoor veroorzaakt wordt, zal oplossen. Daarmee lijkt een oplossing binnen handbereik. De ombudsman vindt dat hieruit niet blijkt dat de gemeente de overlast niet serieus neemt.
Helaas geeft de gemeente geen inzicht wanneer de werkzaamheden voor het plaatsen van de vergrendeling en de elektrische installatie ingepland staan. Dat is jammer want hiermee heeft de man geen concreet uitzicht op de naderende oplossing. Mede omdat de gemeente erkent dat de kwestie al heel lang speelt, doet de ombudsman de gemeente de aanbeveling om de man binnen 2 weken te informeren over de planning van de werkzaamheden.
Ten slotte constateert de ombudsman dat de gemeente de laatste 2 jaar niet meer heeft gereageerd op e-mails van de man. Daardoor is de klacht dat er sindsdien geen sprake meer is van goede communicatie terecht. Temeer omdat de gemeente eerder had toegezegd om de man op de hoogte te houden van de planning van de werkzaamheden.